จะเอาหมาไปทิ้งแม่น้ำมูล

มีเรื่องจริงอยู่ว่า มีฝรั่งคนหนึ่งมาที่นี่ สมัยก่อนตอนที่มีทหารมาอยู่ที่อุบลฯ คนนี้เขาก็มาอยู่อุบลฯ หลายปี แต่งงานกับคนอีสาน เขาสามารถพูดภาษาไทย ภาษาอีสานได้ วันหนึ่งเขาขึ้นสามล้อ และให้สามล้อขี่พาไปที่ค่ายทหาร ฝรั่งคนนี้เป็นคนอ้วนใหญ่ รูปร่างใหญ่ เขาก็นั่งข้างหลังสามล้อม สามล้อก็ถีบไป ทั้งร้อนทั้งหนัก เขาก็เ้หนื่อย เลยบ่น

ทีนี้ฝรั่งต่างชาติที่นั่งข้างหลัง เขาฟังรู้เรื่องแต่เขาไม่พูด เป็นคนนิสัยไม่ค่อยพูดเขาก็ฟังคนถีบสามล้อบ่น พอเมื่อรถผ่านหมู่เพื่อนที่จอดสามล้อไว้ซึ่งกำลังนั่งเล่นไพ่กัน เพื่อนเห็นกำลังถีบสามล้อมีชาวต่างชาติตัวหนักๆ นั่งอยู่ข้างหลัง เลยถามว่า

"อ้าว จะไปไส?"

คนถีบสามล้อรู้สึกเหนื่อย เพลีย แล้วก็ร้อน จึงบอกว่า

"จะเอาหมาไปทิ้งแม่น้ำมูล"

ก็ไปว่าเขาอย่างนั้น แล้วก็ถีบผ่านเพื่อนไป พอถึงค่ายทหารคนถีบสามล้อก็จอดรถ ส่วนฝรั่งพอเดินลงจากสามล้อก็เดินหนีไม่จ่ายเงิน คนขับสามล้อก็วิ่งตามไป บอกฝรั่งว่า

"คุณต้องจ่ายเงิน ๑๐๐ บาท"

ฝรั่งเขาตอบว่า

"หมามันไม่มีเงิน"

จบเลย!!! พูดไม่ออกเลย ตาย!!! ไม่ได้เงิน ถีบพาเขามาหนักๆ เหนื่อยจะตายแล้วก็ไม่ได้เงินเพราะไปด่าเขา เขาก็พูดจริง หมาไม่มีเงิน ถ้าเปรียบเป็นหมา หมาก็ไม่มีเงินจริงๆ ที่นี้ถ้าจะไปขอเงินจากเขาแสดงว่าเขาไม่ได้เป็นหมา ก็เลยเสียที เลยไม่ได้เงิน

เราก็จะเห็นว่าการด่าว่าคนอื่นเป็นสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม ตัวเราเองก็ไม่ชอบ ถ้าเขาว่าเราด้วยคำหยาบ ใช้คำที่ทำลายความรู้สึกของเรา ดูถูกเรา ดูหมิ่นเรา เราต้องคิดว่าใจเขากับใจเรามันก็อันเดียวกัน ใจเราไม่ชอบอย่างนั้นเขาก็คงไม่ชอบเหมือนกัน เราจึงต้องฝึกจิต ฝึกวาจาของเราให้รู้จักเบรกไว้เพราะการพูดจานั้นจะเกิดจากความคิดก่อน เราคิดไม่ดีกับเขา ดูหมิ่นเขา เราก็จะแสดงออกด้วยกายและวาจา มันเป็นการกระทบกระแทก เป็นการใช้วาจาของเราเป็นอาวุธเพื่อทำร้ายให้เขาเจ็บปวด ทรมานทั้งจิตทั้งใจ

ทุกคนต่างเคยรับวาจาที่ไม่ดีไม่งามทั้งนั้น เพราะเราหนีไม่พ้นในโลกนี้ แต่เมื่อเรารับแล้ว เรารู้ว่าการพูดอย่างนั้นทำให้ไม่สบายใจเป็นทุกข์ ถ้าเรามีเมตตาธรรมเราำไม่อยากให้ผู้อื่นเป็นทุกข์เราก็ไม่ไปว่าคนอื่น ไม่ไปด่าคนอื่น เพราะเรามีวาจาที่ประัเสริฐ เรามาวันนี้เพื่อมาฝึกวาจาที่ประเสริฐนั้น

ถอดคำเทศน์จาก ปิยวาจา